Այո՜, ինչպես կարելի չզարմանալ, երբ իշխող կուսակցության ու դրա պարագլխի` Հայոց ցեղասպանության պատմական փաստը ժխտելու տարատեսակ ողորմելի ճիգերն ու փորձերը ցասում ու բողոք են առաջացնում շատերի մոտ ու շատ շատերը մոռանում են, որ այս պատմությունը սկսվեց այն օրից, երբ Նիկոլ Փաշինյանի աշխատակազմի ղեկավար ու արդեն ծանրամարտիկ դարձած Արայիկ Հարությունյանը և ԵՊՀ ներկայիս ռեկտոր Հովհաննես Հովհաննիսյանը խուլիգանական ու փողոցայինին վայել վարքագիծ ցուցաբերելով ներխուժեցին Հայոց ցեղասպանության թանգարան֊ինստիտուտի տնօրենի առանձնասենյակ ու մի բան էլ սպառնում էին իմ դեմ ոստիկաններ բերել։

Երեկվա մետամորֆոզիկ գյալաջիից մի քանի դրվագ եմ առանձնացրել, որին մի քանի դիտարկմամբ, թերևս, անդրադառնամ: Նախ՝ նման շըփ-թըփ հարցազրույց տալու դրվագի հետ կապված, երբ հանկարծ որոշեց՝ Շվեյցարիայից միանգամից գնալ Հանրային:

Հարկերից ու տրանսպորտից մինչև անվտանգություն, Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հաջող պայքար ու Արցախ վերադարձ. էս բոլոր հարցերը ունեն մեկ լուծում։ Մե՛կ լուծում։

Հանրային կոչված հեռուստաընկերությանը տված հարցազրույցում Փաշինյանը հայտարարել է՝ մեր ռազմավարությունը հետևյալն է՝ թույլ չտալ էսկալացիա, ու հավելել․ «Մենք հասկանում ենք, որ տարածաշրջանում և դրանից դուրս կան ուժեր, որոնք խնդիր են դրել գեներացնել նոր էսկալացիա...

Բելառուսում հերթական նախագահական ընտրություններ են: 7-րդ անգամ Բելառուսի նախագահ կդառնա Լուկաշենկո Ալեքսանդրը: Միայն այդ հանգամանքը բավարար է եզրակացնելու համար, որ Բելառուսում դիկտատուրա է:

Երեսուն տարի եղավ, ինչ Սովետը չկա՝ հասուն մարդու մի ամբողջ կյանք։ Արդեն հավատս էլ չի գալիս, որ կար ժամանակ, երբ «Հայաստանի Հանրապետություն» գրելն արգելված էր...

Պղծումն իրականացնում ա իր սիրելի «կիսաճշմարտությունների» մեթոդով։

Գույքահարկը բարձրացնում ա, ասում ա` բարեփոխում: Շրջանառության հարկը բարձրացնում ա, ասում ա` բարեփոխում: Եկամտահարկը բարձրացնում ա, ասում ա` բարեփոխում:

Ամերիկյան կապիտալիզմը, ինչպես ամենասկբում էր, շարունակում է հիմնվել մարդկանց վրա։ Տեխնոլոգիականից մինչև ֆինանսական ոլորտները զարգացնում են կոնկրետ անհատներ՝ Իլոն Մասկից մինչև Լարի Ֆինկ։ Իսկ Եվրոպայում Էյֆելի, Ֆերարիի և Շանելի տեսակը վաղուց չկա։

Եվ ահա եկան քո տխուր օրերը՝ մենակ մնալու, մեռնելու կամ լավ բանաստեղծություն գրելու, և դու կապրես նրանց հետ օր-օրի ավելի ճմրթվող դեմքով ու լուսավորություն փնտրող աչքերով: